De route langs de Zwarte Zee kan ons als berggeiten niet heel erg bekoren. De weg langs de kust is druk en saai en vormt een barrière voor alle dorpjes, steden en fietsers die naar het oosten gaan. We zien overal langs de kust riviertjes uit prachtige valleien de zee in stromen. Het is aanlokkelijk om weer het binnenland in trekken maar dat betekent een omhoog en terug omlaag route en we willen juist op tijd Georgië bereiken, hoe mooi Turkije ook is: "winter is coming". Het is soms lastig om keuzes te maken. Het plan om in Trabzon naar een klooster te fietsen en terug laten we varen. Het plan om langs de kust naar Georgië te fietsen laten we uiteindelijk ook varen. De bergen in het binnenland blijven lonken en uiteindelijk zwichten we hiervoor. Maar voor het zo ver is, fietsen we toch wel een eindje langs de Zwarte zee kust. Vanuit Samsun zo’n 400 km tot Eskipazar en dan zijn we er wel klaar mee. Uiteindelijk geeft dit stukje van onze reis weer genoeg voer om deze blog mee te vullen.
Vanuit Samsun fietsen we via soms leuke binnenweggetjes die routeapp heeft voorgesteld, maar komen al snel terug op de saaie, brede en drukke D010. We fietsen door twee stadjes, die beide van behoorlijke omvang blijken te zijn (>100.000 inwoners). In het tweede “stadje” Terme stoppen we bij een fietsenzaak om te vragen of ze een sleutel hebben om een moertje vast te draaien. Uitleggen gaat niet zo makkelijk, zeker als blijkt dat het moertje alweer vastzit. De fietsenman is wederom zo’n geweldig gastvrije Turkse vent en neemt ons mee naar de ijstent aan de overkant voor een glas limonade. Die komt met geschilferd ijs en smaakt verrukkelijk net als het romige ijs dat we daarna krijgen van de ijscoman. Roelie krijgt een mini boeket gele bergbloemen van de vrouw van de ijscoman en plaatst die pronkend op het stuur.
De beoogde camping even verderop blijkt helaas al gesloten. Het seizoen is voorbij. Bij de entree van het terrein krijgen we thee om de teleurstelling te verwerken. We fietsen door naar Ünye. Weer zo’n stadje dat een grote stad blijkt te zijn. We zien een pension dat ligt tussen leuke straatrestaurantjes en een tekelshop voor het verdiende biertje. Onder het pension is een café waar ons wordt verstaan dat het gebouw erboven (nog?) geen pension is ondanks koeienletters op de gevel. Roelie krijgt thee en Harry tot zijn teleurstelling een Turkse koffie en een lief dametje brengt ons vervolgens naar een pension even verderop aan de kust.
De dag daarop fietsen we naar een camping, die er triest verlaten bij ligt, en we besluiten door te gaan naar de stad Ordu (ook Altinordu genaamd). Weer bijna 100 km aan saaie D010 met uitzondering van de omweg langs de camping. We checken in bij een goedkoop maar chique hotel. En dan begint het toch flink te regenen. Ach ja we hadden al een tijd lang zon tijdens het regenseizoen. We mogen niet klagen.
De volgende ochtend krijgen we een app van Warmshowers host Ramazan uit Osmancik dat het pakket met de contactlenzen niet bij hem wordt bezorgd maar in Samsun is op te halen bij een douanekantoor. We boeken een nacht bij in hotel Ordu en gaan naar Samsun, zo'n 150 kilometer terug naar het westen, om het pakketje op te halen.
In eerste instantie lijkt het ons het slimst om een auto te huren. Bij Hertz en Avis hebben ze geen auto voor ons. We pakken dan maar de bus. Na 3 uur in een minibus stappen we uit en staan we weer naast de camping van Samsun. Hier zijn we bekend en we nemen de tram langs de kust naar het douanekantoor. Zo zijn we enkele dagen geleden ook gefietst. De ingang van het douanekantoor blijkt aan de compleet andere kant te zijn dan Google aangaf. Door de regen rennen we van hot naar her. Om 17 uur stopt men hier meestal met werken en ondanks dat we al vanaf 11 uur onderweg zijn, loopt het tegen het einde werkdag. Het lijkt wel ‘Wie is de mol’ zoals we over het gigantische haventerrein van kantoor naar kantoor worden doorverwezen. Om 5 voor 17 uur lopen we het juiste kantoor uit zonder pakketje maar met de toezegging dat de lenzen de volgende dag bij het hotel in Ordu worden afgeleverd. Laat in de avond keren we terug in Ordu.
Wachtend op het pakket informeren we de volgende dag via e-mail bij de douaneambtenaar of er meer bekend is over de bezorging. Dat heeft hij. Het pakket gaat toch naar Ramazan in Osmancik omdat hij als begunstiger op het pakket staat aangegeven. Balen! Alhoewel, het regent nog steeds, dus zo erg is het niet om nog een dagje in het chique hotel bij te boeken. Bovendien zien we veel vrouwen zonder hoofddoek en zijn we langs een dameskapsalon gelopen. Die zijn hier schaars. Roelie kan wel een knipbeurt gebruiken.
Ondertussen hebben we contact met Ramazan. Hij is bereid de Turkse tax te betalen (die de douane heeft berekend over de aanschafwaarde van de lenzen) en het pakket door te sturen. We zullen natuurlijk de kosten vergoeden. We vinden een Warmshowers host in Hanak nabij de grens met Georgië waar het naar toe kan worden gestuurd. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen.
Van Ordu fietsen we de volgende dag naar Tirebolu, weer bijna 100 km en de dag erop van Tirebolu naar Trabzon. Onderweg worden we in Gōrele staande gehouden door motorrijder Gezgin. Hij was tot voor kort Warmshowers host en nodigt ons uit voor thee. Hij vertelt vele verhalen waaronder over een Duist stel dat anderhalf jaar terug bij hem te gast was en in Trabzon bij een verkeersongeluk zwaargewond is geraakt. De familie is daarna ook nog een maand bij hem in huis gebleven om de terugkeer naar Duitsland te regelen. We zijn gewaarschuwd voor het Trabzon verkeer.
Het verkeer rond Trabzon is inderdaad een complete chaos en echt gevaarlijk om daar als enige fietser aan deel te nemen. We zijn blij dat we van de D010 afkunnen en via een omweg een eind verder kunnen komen totdat blijkt dat die omweg langs het indrukwekkende nieuwe stadion van voetbalclub Trabzon Spor ligt, dat op het punt staat om aan een wedstrijd te beginnen. Normaal rijdt er waarschijnlijk bijna niemand op deze weg maar nu zoekt menigeen een parkeerplek dicht bij het stadion en de politie is er maar druk mee en wij ook. Voor ons lijkt het waanzin om aan dit verkeer deel te nemen en besluiten bij een minibus station te stoppen waaraan een strook met hotelletjes is gelegen. We hebben er overigens ook weer bijna 100 km opzitten en de concentratie loopt wat achteruit.
De volgende ochtend is het zondag en een stuk rustiger op de weg zodat we vrij veilig meerdere rijbanen en op- en afritten oversteken en rotondes pakken. Trabzon wordt flink uitgebreid. Een voorstad aan de oostkant blijkt een gigantisch compleet bouwproject van vele mega gebouwen. We kijken onze ogen uit en dat kan nu ook, nu het rustiger op de weg is.
We hebben in tegenstelling tot gisteren de wind in de rug maar in tegenstelling tot gisteren ook niet zoveel zin om te fietsen. Gelukkig volgt er een motivatieredder. Met onweerstaanbare enthousiasme worden we halt gehouden bij een restaurant in Sūmere voor pauze. Na thee krijgen we water, friet en bōrek en nog meer thee. Ze vragen van alles en bellen voor ons naar Ikizdere, het dorpje wat we eigenlijk vandaag zouden willen bereiken en waar op een foto op internet een motel is te zien. Er wordt weliswaar niet opgenomen, maar volgens de website kun je er vis en vlees eten en verblijven. We zijn terug in een positieve stemming en fietsen er naar toe.
Het is drukkend warm vandaag. We zijn blij als we in Eskipazar de Zwarte zee kust verlaten en de bergen intrekken. We worden direct getrakteerd op prachtige vergezichten op de heuvels en bergen waar werkelijk overal thee wordt geteeld.
Als we na circa 35 kilometer en 500 stijgingsmeters het dorpje Izikdere bereiken begint het net wat te regenen en ook al wat te schemeren. Bij het motel aangekomen ziet het er leeg en verlaten uit. Een voorbijganger zegt dat het finished is. Niet veel later arriveert de eigenaar en vindt het geen probleem als we de tent onder een afdak opzetten om er te overnachten. We gaan in het dorpje wat te eten en als we in het donker terugkomen zet de eigenaar een deur voor ons open van een motelkamer en gebaart dat we daar kunnen slapen en douchen. Heel fijn, want het was een plakkerig dagje met een koud eind. Kort daarna komt Ahmet aanwandelen. Hij stond na een hike in de bergen een tijd te liften naast het gesloten motel en geeft het op. Hij zet z’n tentje op en we hebben een gezellige avond en ontbijt met deze student uit Erzurum. We zijn terug in de bergen! Bye Bye Zwarte Zee.
